عفونت بیمارستانی
امروزه سازمان بهداشت جهانی، بيمارستان را جزئی لاينفك از تشكيلات اجتماعی می‌داند كه وظيفه آن تأمين مراقبت‌های كامل بهداشتی-درمانی برای عموم مردم و نيز مركزی برای آموزش كاركنان بهداشتی و درمانی و سایر اقشار جامعه است. حفظ و نگهداری سلامت افراد جامعه بخصوص بيماران بستری در بیمارستان‌های دولتی و خصوصی رابطه مستقيمی با شناخت صحيح عوامل ایجادکننده و توسعه‌دهنده عفونت های بيمارستانی دارد. در دهه‌های گذشته هرگاه به مقوله تنوع كيفيت و مراقبت از بيماران اشاره شده است، كاربرد ميزان عفونت بيمارستانی در انعكاس كيفيت رسيدگی و مراقبت‌ها در اولويت اول قرار گرفته است، زيرا تقريباً نزديك به یک‌سوم این گروه از عفونت‌ها در طيف قابل پيشگيری طبقه‌بندی می‌شوند
مرکز کنترل و پيشگيری از بیماری‌های ايالات متحده آمريكا، عفونت های بیمارستانی يا «عفونت های اكتسابی بيمارستان» را گروهی از عفونت‌ها می‌داند كه هنگام پذيرش بيمار وجود نداشته و در طول مدت اقامت در بيمارستان ايجاد شده‌اند و غالباً پس از ۴۸ ساعت پذيرش اوليه در اين گروه جای می‌گيرند درصورتی‌که به دنبال اعمال جراحی، در بدن بیماران جسم خارجی کار گذاشته شود، عفونت بیمارستانی می‌تواند تا یک سال پس از این‌گونه اعمال، به‌وقوع بپیوندد. عفونت های بیمارستانی می‌توانند علاوه بر بیماران، کارکنان و عیادت‌کنندگان را نیز مبتلا سازند.
این‌گونه عفونت‌ها حاصل كار بهترين جراحان را زیر سؤال می‌برد و با اشغال نگه‌داشتن طولانی تخت‌های بيمارستانی، علاوه بر ضررهای اقتصادی، يكي از مهم‌ترین اهداف سياست‌گذاری كلان نظام‌های بهداشتی و درمانی دنيا (در دسترس قرار دادن همگانی امكانات درمانی موجود در کشورها) را مخدوش می‌نماید. ۷ تا ۱۰ درصد بيماران بستری در مراکز درمانی به عفونت های بيمارستانی مبتلا می‌شوند و هر بيمار به‌طور ميانگين ۵-۴ روز بيشتر در بيمارستان بستری می‌شود
در گذشته تصور بر اين بود كه میکروارگانیسم‌های فرصت‌طلب در عفونت های بيمارستانی نقش كمتری دارند؛ اما امروزه مشخص شده است که اين نوع از عفونت‌ها به‌حدی افزايش یافته‌اند كه گونه‌های كانديدا را می‌توان در پاتولوژی‌های بيمارستانی به‌راحتی شناسايی نمود و عفونت های سيتومگالو ويروس ، پنوموسيستيس و توكسوپلاسموزيس نيز به گروه عفونت های بيمارستانی افزوده شده اســـــــت
از طرفی الگوی بیماری‌های قارچی انسانی در دو دهه اخير تغييرات چشمگيری داشته است. طی چند سال اخير، عليرغم پیشرفت‌های بدست‌آمده در زمينه مراقبت‌های بهداشتی-درمانی، شيوع بیماری‌های مخاطره‌آمیز ناشی از قارچ‌های پاتوژن حقيقی و فرصت‌طلب با افزايش قابل‌توجهی همراه بوده است که دليل اصلی آن افزايش شمار بيماران ايدزی، گيرندگان پيوند اعضاء، بدخیمی‌های خونی و ساير بیماری‌های ناتوان‌کننده و تضعیف‌کننده سيستم ايمنی می‌باشد
هر یک از اعضای بدن انسان می‌تواند در بیمارستان دچار عفونت گردد ولی در بین انواع عفونت های بیمارستانی، عفونت دستگاه ادراری (۴۵ درصد)، عفونت دستگاه تنفسی تحتانی (۱۱ درصد)، پنومونی (۱۵ تا ۲۵ درصد) عفونت ناشی از زخم جراحی (۲۴ درصد) و عفونت دستگاه گردش خون (۱۰ تا ۱۵ درصد) از اهمیت خاصی برخوردارند. طبق بررسی‌های انجام‌شده، عفونت دستگاه ادراری، شایع‌ترین و پنومونی کشنده‌ترین عفونت های بیمارستانی محسوب می‌شوند، گرچه در بعضی از مراکز، عفونت بیمارستانی دستگاه گردش خون، علت اصلی مرگ بیماران می‌باشد . در برخی مطالعات انجام‌شده دیگر، عفونت دستگاه ادراری، عفونت زخم‌های متعاقب اعمال جراحی، پنومونی، باکتريمی و سپتی‌سمی به‌ترتیب شایع‌ترین عفونت های بيمارستانی را معرفی می‌کنند. البته برخی از مراکز بهداشتی ميزان مرگ بيمــاران دچـــار عفونـــت زخم بعد از اعمال جراحی را بيش از ۲۰ درصد گزارش نموده‌اند
عفونت های بیمارستانی، یکی از معضلات سلامتی در سراسر جهان است که کشورهای توسعه‌یافته و فقیر را تحت تأثیر قرار داده است . طی دو دهه اخير، آمار ابتلا به اين عفونت‌ها ۳۶ درصد افزايش يافته است . ميزان وقوع عفونت های بيمارستانی در ايران تا بيش از ۲۵ درصد گزارش شده است. میزان عفونت بیمارستانی در کشورهای توسعه‌یافته ۱۰-۵ درصد بیان شده است. در ایالات متحده نرخ مرگ‌ومیر ناشی از عفونت بیمارستانی از ۲۵ هزار تا ۱۰۰ هزار مرگ‌ومیر در سال است که هزینه‌ای معادل ۷/۵ میلیون دلار صرف درمان آن می‌گردد .
اولین بار در سال ۱۹۵۰ به دنبال مشکل عفونت های بیمارستانی با استافیلوکوک، مسئله کنترل عفونت های بیمارستانی به‌عنوان یک وظیفه رسمی در آمریکا مطرح گردید. امروزه کنترل عفونت، جایگاه مهمی را در اپیدمیولوژی دارد. وظیفه اولیه یک برنامه کنترل عفونت کاهش ریسک عفونت های بیمارستانی است که می‌تواند منجر به حفاظت بیماران، پرسنل بهداشتی، دانشجویان و ملاقات‌کنندگان در مقابل عفونت شود. عفونت های بیمارستانی حداقل در ۵ درصد بیماران بستری‌شده در بیمارستان اتفاق می‌افتد و عامل حدود ۸۸۰۰۰ مورد مرگ‌ومیر در سال می‌باشد .
به‌طور کلی پژوهشگران میزان این عفونت‌ها را در کشورهای در حال توسعه ۱۵/۵ درصد و در کشورهای آفریقایی ۱۴/۸-۲/۵ درصد و بسیار بالاتر از متوسط بروز در کشورهای اروپایی (۷/۱ درصد) گزارش کرده‌اند .
امروزه با مصرف بیش‌ازحد و غیرمنطقی آنتی‌بیوتیک‌ها، تقريباً اكثر میکروارگانیسم‌های موجود در بیمارستان‌ها از جمله سودوموناس و استافیلوکوکوس اورئوس مقاوم شده‌اند و سوش‌های مقاوم در بين بيماران، كاركنان پزشكی و پيراپزشكی، دانشجویان و ديگر كارمندان اداری نيز يافت می‌شود. مشکلات مربوط به عفونت های بیمارستانی و هزینه تحمیلی آنها بر واحدهای درمانی بسیار زیاد می‌باشد. این عفونت‌ها باعث طولانی شدن مدت بستری بیمار، افزایش زمان ازکارافتادگی افراد و ایجاد ناتوانی و ناراحتی و حتی موجب مرگ شود. در آمریکا حدود ۲ میلیون نفر در سال به این عفونت‌ها مبتلا می‌شوند. این عفونت‌ها یازدهمین علت مرگ در ایالات متحده است و هزینه‌ای معادل ۶/۴۵ میلیارد دلار در سال دارد .
از آنجايی که پیشگیری و کنترل عفونت های بیمارستانی برتر از درمان است و با توجه به ارتباط تنگاتنگ بین عفونت بیمارستانی و میزان آلودگی محیط بیمارستان، ضرورت توجه به آن و ارزیابی کمی و کیفی آلودگی میکروبی، شناسایی، انهدام منابع آلوده‌کننده و کنترل راه‌های انتقال آن بیش از پیش مورد تأکید می‌باشد.
http://medpip.com/2018/12/07/nosocomial-infections/
عفونت بیمارستانیAutoclaveاتوکلاو